Σε αυτό το άρθρο εξετάζεται ο κύκλος του αζώτου σε μια Ε.Ε.Λ. και πως υπεισέρχεται η Βιοτεχνολογία για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπισή του.
Η παρουσία ενώσεων του αζώτου στα υγρά απόβλητα σε συσχέτιση με τα αυστηρότερα όρια διάθεσης για το άζωτο, τα τελευταία χρόνια έχουν καταστήσει αναγκαία την εφαρμογή μεθόδων που αποσκοπούν στην αφαίρεση του αζώτου. Μια τυπική ανάλυση ανεπεξέργαστων αστικών λυμάτων περιέχει περίπου 30 mg/l οργανικών ενώσεων του αζώτου και 50 mg/l ελεύθερη αμμωνία. Αντίστοιχα, στα βιομηχανικά απόβλητα και ιδιαίτερα της βιομηχανίας τροφίμων, σφαγείων και κτηνοτροφικών εγκαταστάσεων, η συγκέντρωση των αζωτούχων ενώσεων είναι συχνά πολλαπλάσια της αντίστοιχης των αστικών λυμάτων.
Η απομάκρυνση του αζώτου σε μια Ε.Ε.Λ. γίνεται με τη μέθοδο της νιτρικοποίησης – απονιτρικοποίησης, η οποία χωρίζεται σε δύο διακριτά στάδια: Στο πρώτο στάδιο που ονομάζεται νιτρικοποίηση (nitrification) οξειδώνεται η ελεύθερη αμμωνία (ΝΗ4+) σε νιτρικά ιόντα (ΝΟ3-), ενώ στο δεύτερο που ονομάζεται απονιτρικοποίηση (denitrification), τα νιτρικά ιόντα ανάγονται σε αέριο άζωτο (Ν2) που ελευθερώνεται στην ατμόσφαιρα.
Το άζωτο κατά τη βιολογική επεξεργασία των υγρών αποβλήτων και ο ρόλος της βιοενίσχυσης
